Sakrament pokuty jest w stanie określić, jaką mamy relację z Bogiem. Spowiedź jest też przede wszystkim doskonałą okazją, by stać się człowiekiem naprawdę wierzącym, aby do Pana Boga się zbliżyć. Dlatego przygotowanie się do sakramentu pokuty i pojednania jest tak niezwykle istotne.
Roman MikołajczykKOMUNIA Z BOGIEM PRZEZ SAKRAMENTPOKUTY I POJEDNANIA Mamy przyjrzeć się ważnemu zagadnieniu: sakramentowi pokuty i pojednania ,ale w kontekście przewodnim komunii z słowo „communio” znaczy uczestnictwo, wspólność, zjednoczenie, i w takim znaczeniu-jako zjednoczenie duchowe człowieka z jego Stwórcą ,jako odtąd życie w Bogu-wyraz ten, komunia, będzie tutaj to ponowne stworzenie przyjaźni. To akt ponownego zawarcia jedności po okresie zerwania i nieprzyjaźni. W szczególności oznacza zbawczą inicjatywę Boga, wskutek której nastąpiło poprzez Jezusa pojednanie człowieka z nazywana jest też współcześnie pokuta, jako sakrament, którego skutkiem jest pojednanie penitenta z Bogiem i grzesznej ludzkości z Bogiem jest centralnym wydarzeniem historii zbawienia. Jest ono dziełem Boga-Ojca , który pierwszy wychodzi z inicjatywą zbawczą, i który dzieła zbawienia dokonuje przez Syna. Chrystus stał się człowiekiem, aby wyzwolić swych braciz niewoli grzechu. Nie tylko głosi możliwość pojednania z Ojcem ,ale tego pojednania dokonuje. I dalej-pozostawia swemu Kościołowi nowe źródła łaski do pojednania było jednym z najważniejszych motywów pontyfikatu Jana Pawła II. Papież wciąż apelował o pojednanie między narodami, między Bogiem a każdym człowiekiem:” W imię Chrystusa prosimy, pojednajcie się z Bogiem!”. Warunkiem pojednania człowieka z Bogiem jest pojednanie między ludźmi, i w tej sprawie Jan Paweł II często zabierał głos, zachęcając do aktów przebaczenia sobie wzajemnych win-w wymiarze indywidualnym, ale i w wymiarze społecznym - to ważne! - uznaje niepowtarzalną godność każdej istoty ludzkiej i działa na rzecz poszanowania praw człowieka, gdziekolwiek są one tak, pierwszym wymogiem pojednania w Chrystusie, pojednania będącego miłosiernym darem Boga, jest osobiste nawrócenie , jako postawa wyjściowa do zgody pomiędzy Papieża, nie ma prawdziwego pojednania tam, gdzie nie ma przebaczenia, i że-rodzi się ono w sercu przez całe swoje życie głosił Boże przebaczenie, ale zarazem wskazywał, że możemy je otrzymać tylko pod warunkiem wzajemnego na temat pojednania Jan Paweł II wypowiedział się w adhortacji apostolskiej „Reconciliatio et paenitentia” z grudnia 1984 roku-o pojednaniu i pokucie w dzisiejszym posłannictwie tez przedstawia ów bogaty temat pojednania w ścisłym powiązaniu z tematem pokuty. Dla Jana Pawła II pokuta jest „nawróceniem, które przechodzi z serca do czynów”, a więc do całego chrześcijańskiego życia. Pokuta jest ściśle połączona z pojednaniem, ponieważ pojednanie się z Bogiem, z sobą samym i z innymi zakłada pokonanie radykalnego rozdarcia , którym jest grzech; dokonuje się to jedynie poprzez wewnętrzną przemianę , czyli nawrócenie , które owocuje w życiu poprzez uczynki pokutne. Inaczej:Pojednanie z Bogiem zakłada i obejmuje czynienie pokuty: żal, okazanie skruchy, przyjęcie postawy skruszonej, czyli wkroczenie na drogę powrotu do zatem jest przede wszystkim miłosiernym darem Boga dla człowieka. Pełne pojednanie wymaga koniecznie uwolnienia od grzechu, który musi być całkowicie wykorzeniony. Dlatego tez ścisła wewnętrzna więź głęboko łączy nawrócenie i jest więc darem Ojca niebieskiego , i Jego inicjatywą –jak to widać z przypowieści o synu marnotrawnym, tej niezwykłej opowieści także o tęsknocie za pojednaniem na wszystkich poziomach jednania człowieka: z Bogiem, z samym sobą, z braćmi, z całym stworzeniem. Powtórzmy: pojednanie w prawdzie jest ściśle powiązane z nawróceniem serca i jest to konieczna droga do osiągnięcia porozumienia pomiędzy pochodzi od Boga, Kościół więc ma misję głoszenia tego pojednania i trwania w świecie jako jego Papieża „ najcenniejszym owocem przebaczenia uzyskanego w Sakramencie Pokuty jest pojednanie z Bogiem, dokonujące się w głębi serca syna marnotrawnego i odnalezionego, którym jest każdy penitent. Należy tez dodać, że owo pojednanie z Bogiem rodzi-można powiedzieć-dalsze pojednania, które naprawiają inne rozdarcia spowodowane przez grzech: Penitent, który uzyskał przebaczenie ,jedna się z samym sobą w głębi własnego ja, odzyskując wewnętrzną prawdę; jedna się z braćmi, w jakiś sposób przezeń skrzywdzonymi i znieważonymi; jedna się z Kościołem; jedna się z całym stworzeniem. Z tej świadomości rodzi się w penitencie , po zakończeniu obrzędu pojednania, poczucie wdzięczności-do której zachęca go Kościół-wobec Boga za dar otrzymanego miłosierdzia.”„Każdy konfesjonał - konstatuje Jan Paweł II - to uprzywilejowane i błogosławione miejsce, w którym, po zniesieniu przedziałów, rodzi się nowy, nieskażony i pojednany człowiek - pojednany świat !”.I tak - poprzez Sakrament Pokuty „każdy chrześcijanin i cała wspólnota wierzących otrzymują pewność przebaczenia mocą odkupieńczej Krwi Chrystusa”.Sakrament pokuty i pojednania jest najbardziej osobisty, intymny: w nim sam grzesznik staje przed obliczem Boga ze swą winą, żalem, ale i ufnością . Nikt nie może okazać skruchy za niego, nikt też w jego imieniu nie może prosić o stanowi zasadniczą kategorię odniesienia człowieka do Boga i ważną cnotę w życiu moralnym. Pokuta jest środkiem do przezwyciężania potęgi grzechu i jego skutków. Pokuta jako postawa chrześcijanina jest darem Boga, a także owocem rzetelnego i wytrwałego wysiłku człowieka oraz jego współpracy z łaską Bożą. W sposób szczególny wiążę się z omawianym tutaj sakramentem pokuty i wtedy na pokutę składa się: uświadomienie sobie zła, jakim jest grzech, wyznanie ustami grzechów, uznanie osobistej winy, grzeszności i odpowiedzialności oraz płynące stąd usposobienie pokory; skrucha i żal za popełnione winy; gotowość naprawienia skutków grzechu i zadośćuczynienia za nie; bojaźń Boża, ufność w nieskończone miłosierdzie Boże. Z aktów penitenta: żal za grzechy, wyznanie grzechów, zadośćuczynienie-ten ostatni wydaje się tutaj szczególnie ważny i jego interpretacja musi być jednoznacznie zgodna z wykładnią Katechizmie czytamy:” Wiele grzechów przynosi szkodę bliźniemu. Należy uczynić wszystko, co możliwe, aby ja naprawić ( na przykład oddać rzeczy ukradzione, przywrócić dobrą sławę temu, kto został oczerniony, wynagrodzić krzywdy). Wymaga tego zwyczajna sprawiedliwość. Ponadto grzech rani i osłabia samego grzesznika, a także jego relacje z Bogiem i z drugim człowiekiem. Rozgrzeszenie usuwa grzech, ale nie usuwa wszelkiego nieporządku, jaki wprowadził grzech. Grzesznik podźwignięty z grzechu musi jeszcze odzyskać pełne zdrowie duchowe. Powinien zatem zrobić coś więcej , by naprawić swoje winy: Powinien „zadośćuczynić” w odpowiedni sposób lub „odpokutować” za swoje grzechy. To zadośćuczynienie jest nazywane także „pokutą”. Pamiętaj o tym! I o tym: do przyjęcia sakramentu pokuty należy przygotować się przez rachunek sumienia. Spowiedź indywidualna jest jedyną formą sprawowania sakramentu pokuty i pojednania. Spowiedź osobista jest najbardziej wymowną formą pojednania z Bogiem i Kościołem. Wtedy tez otrzymujemy od miłosierdzia Bożego przebaczenie i odpuszczenie grzechów. Sakrament pokuty i pojednania a także sakrament namaszczenia chorych należą do sakramentów uzdrowienia; są wśród siedmiu sakramentów Kościoła, a więc sakramentów Nowego Prawa, których moc i skuteczność zbawcza pochodzi od samego Zbawiciela. Sakrament pokuty i pojednania-czytamy w katechizmie Kościoła Katolickiego-nazywa się sakramentem nawrócenia, sakramentem pokuty, sakramentem spowiedzi, sakramentem przebaczenia i sakramentem pojednania. To sakrament po chrzcie – tego pierwszego sakramentu wtajemniczenia chrześcijańskiego, kiedy to człowiek otrzymuje nowe życie w Chrystusie. To nowe życie ulega osłabieniu – przez grzech. „Skruszony” wówczas człowiek podejmuje wysiłek nawrócenia , pobudzony do odpowiedzi na miłosierną miłość Boga , który pierwszy nas umiłował. Lekarzem naszych dusz i ciał jest Pan Jezus. Kościół mocą Ducha Świętego kontynuuje Jego dzieło uzdrowienia i zbawienia. Jezus nieustannie wzywa nas do nawrócenia (serca) i pokuty (najpierw wewnętrznej) – w Kościele. Święty Ambroży mówi o dwóch rodzajach nawrócenia w Kościele: „Kościół ma wodę i łzy: wodę chrztu i łzy pokuty”.Wspomniana pokuta wewnętrzna, której towarzyszy smutek duszy i skrucha serca, jest przemianą całego życia, powrotem, nawróceniem się do Boga cały sercem, zerwaniem z grzechem, odwróceniem się od zła. Taka pokuta będzie także postanowieniem zmiany życia; będzie nadzieją na miłosierdzie Boże i ufnością w pomoc Jego łaski. Miłosierny Pan daje człowiekowi (ten odtąd w komunii z Bogiem) „serce nowe” i daje mu siłę zaczynania od nowa. To nawrócenie – dodajmy – jest najpierw dziełem łaski Boga, który sprawia, że nasze serca wracają do Niego: „Nawróć nas, Panie, do Ciebie wrócimy”. Wewnętrzna pokuta chrześcijanina wyraża się w uczynkach pokutnych: w poście, który wyraża nawrócenie w odniesieniu do samego siebie; w modlitwie, która wyraża nawrócenie w odniesieniu do Boga, i w jałmużnie, która wyraża nawrócenie w odniesieniu do innych ludzi. Pokuta obejmuje również wszelkie praktyki ascezy i formy umartwiania oraz wyrzeczenia się siebie; obejmuje okresy i dni pokuty (okres Wielkiego Postu, każdy piątek).Nawrócenie-czytamy w Katechizmie- dokonuje się w życiu codziennym przez czyny pojednania, troskę o ubogich, wyznanie win braciom, upomnienie braterskie, rewizję życia, rachunek sumienia, przyjmowanie cierpień, znoszenie prześladowania dla najpewniejszą drogą pokuty jest wzięcie każdego dnia swojego krzyża i pójście za i pokarmem codziennego nawrócenia i pokuty jest Eucharystia-karmi ona i umacnia tych, którzy żyją życiem Chrystusa. Jak przebiega droga nawrócenia i pokuty? Ta droga powrotu do Boga i Kościoła ukazana została przez Jezusa chociażby w nadal aktualnej przypowieści o miłosiernym ojcu i synu marnotrawnym, jakże zafascynowanym złudną wolnością. Zafascynowany, a potem upokorzony, po refleksji, pełen skruchy i pełen winy, powraca do miłosiernego, przebaczającego ojca. Piękna suknia, pierścień i uczta będą symbolami nowego życia, odtąd pełnego który zrywa jedność z Bogiem narusza równocześnie komunię z Kościołem. Nawrócenie przynosi przebaczenie ze strony Boga, ale także pojednanie z Kościołem. Tylko Bóg przebacza. Ale-udzielając Apostołom swojej mocy przebaczenia grzechów, Jezus daje im również władzę jednania grzeszników z Kościołem: wyznanie grzechów wobec kapłana stanowi istotną część sakramentu pokuty. I tak, pojednanie z Kościołem łączy się nierozerwalnie z pojednaniem z władzę odpuszczania wszystkich grzechów, udzielając sakramentu pokuty, kapłan-sługa Bożego przebaczenia, wypełnia posługę Dobrego Pasterza, posługę dobrego Samarytanina, posługę dobrego Ojca oraz posługę sprawiedliwego i miłosiernego Sędziego-stając się znakiem i narzędziem miłosiernej miłości Boga względem który poprzez prezbitera udziela w imię Jezusa Chrystusa przebaczenie grzechów i ustala sposób zadośćuczynienia, modli się także za grzesznika i pokutuje razem z nim. W ten sposób grzesznik jest uzdrowiony i ponownie przyjęty do komunii kościelnej. Tak więc, sakrament pokuty daje każdemu z nas nową możliwość nawrócenia się i odzyskania łaski usprawiedliwienia. Ojcowie Kościoła przedstawiają ten sakrament jako „ drugą deskę (ratunku) po rozbiciu, jakim jest utrata łaski”, jako przywrócenie komunii z Bogiem (grzech ciężki pozbawił nas tej komunii). Jakie są skutki duchowe sakramentu pokuty i pojednania? Są to: wzrost sił duchowych do walki, jaką musi prowadzić chrześcijanin; pokój i pogoda sumienia oraz pociecha duchowa; darowanie, przynajmniej częściowe, kar doczesnych, będących skutkiem grzechu; darowanie kary wiecznej spowodowanej przez grzechy śmiertelne; i –przede wszystkim-pojednanie z Kościołem oraz pojednanie z Bogiem, przez które penitent odzyskuje łaskę. Kończymy nasze rozważania...Sakrament pokuty i pojednania, ten niezwykły sakrament uzdrowienia, to widzialny znak, poprzez który dociera do nas Boży dar zbawienia, łaska; to działanie zbawcze Chrystusa w Kościele; to osobowe spotkanie z Chrystusem zbawiającym. To, że ten sakrament jest znakiem a zarazem udziela łaski dokonuje się mocą Ducha Świętego, przez którego Chrystus jest wciąż obecny i nieustannie działa w Kościele. Droga powrotu do Boga, nazywana nawróceniem i żalem, zakłada ból i odwrócenie się od popełnionych grzechów oraz mocne postanowienie niegrzeszenia w przyszłości. Nawrócenie dotyczy więc przeszłości i przyszłości. Źródłem nawrócenia jest nadzieja na miłosierdzie Boże. Powrót do komunii z Bogiem, która została utracona przez grzech, rodzi się z łaski Boga pełnego miłosierdzia i troszczącego się o zbawienie ludzi. Trzeba prosić o ten cenny dar dla siebie i dla innych. ( Brat Roman)Lektura*”Katechizm Kościoła Katolickiego”*Reconciliatio et paenitentia”*” Wielka encyklopedia Jana Pawła II”*” Katolicyzm a-z.”
Rekolekcje Wielkopostne 2023 "Stań się Tym, którego przyjmujesz" w parafii św. Hieronima w Starej Miłosnej głosi ks. Łukasz Trzaska, duszpasterz ceremoniarzy
W WIELKIM TYGODNIU – okazja do spowiedzi codziennie od poniedziałku do środy od 17:30 do 21:00 WAŻNE: nie ma spowiedzi w kolejne dni tego tygodnia!!! Wielki Poniedziałek, Wtorek i Środa: Msze św. o zwykłych godzinach. W tym tygodniu kancelaria czynna tylko do środy. “Gdy idziemy się wyspowiadać, musimy zrozumieć, co w ten sposób zrobimy. Można powiedzieć, że wyjmiemy gwoździe ukrzyżowanemu Panu” (św. Jan Maria Vianney). W tym tygodniu kancelaria czynna tylko do środy
Spis Modlitw. Mocne postanowienie poprawy jest czymś zupełnie innym niż przekonanie, że w przyszłości nie będę grzeszyć W rzeczywistości może mi towarzyszyć lęk, że znowu upadnę. Jednak teraz, w momencie kiedy idę do spowiedzi, chcę przestać grzeszyć i jestem zdecydowany zachować taką postawę na stałe. Jeśli kiedyś
Sakrament pokuty i pojednania został ustanowiony przez Jezusa Chrystusa, w dniu Jego Zmartwychwstania. Ukazał się wówczas Apostołom, przebywającym w Wieczerniku: Wieczorem owego pierwszego dnia tygodnia, tam gdzie przebywali uczniowie, gdy drzwi były zamknięte z obawy przed Żydami, przyszedł Jezus, stanął pośrodku i rzekł do nich: «Pokój wam!» A to powiedziawszy, pokazał im ręce i bok. Uradowali się zatem uczniowie ujrzawszy Pana. A Jezus znowu rzekł do nich: «Pokój wam! Jak Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam». Po tych słowach tchnął na nich i powiedział im: «Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane». (J 20, 19-23) W nauczaniu Kościoła powyższy fragment Ewangelii św. Jana stanowi świadectwo przekazania Apostołom i ich następcom władzy odpuszczania grzechów mocą Ducha Świętego. Chrystus ustanawiając sakrament pokuty i pojednania nadał mu także eklezjalny wymiar. Został on wyrażony w słowach, które Jezus skierował do Szymona Piotra: Tobie dam klucze Królestwa niebieskiego; cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebie. (Mt 16, 19). Tym samym ten, kto zostaje wyłączony z komunii z Kościołem, zostaje także wyłączony z komunii z Bogiem. Natomiast pojednanie z Kościołem łączy się nierozerwalnie z pojednaniem z Bogiem. Przez osobę Piotra dar odpuszczania grzechów został udzielony całemu Kolegium Apostołów, a zatem również biskupom, jako ich następcom, oraz prezbiterom jako współpracownikom biskupów. Są oni jedynymi szafarzami sakramentu pokuty. O wyznaniu grzechów i pokucie jako sakramencie mówi się dopiero od XV w. – od Soboru Florenckiego (1438-1445). Sakramentalny charakter pokuty potwierdził także Sobór Trydencki (1545-1563). Wcześniej – w 1215 r. – Sobór laterański IV wprowadził do dziś obowiązujące przepisy: obowiązek spowiedzi przynajmniej raz w roku w czasie wielkanocnym oraz tajemnicę spowiedzi. This website uses cookies to improve your experience. We'll assume you're ok with this, but you can opt-out if you Read More
Kościół dysponuje trzema sakramentami odpuszczającymi grzechy: sakrament chrztu, sakrament pokuty i sakrament namaszczenia chorych. Nie jest potrzebne wyznanie grzechów przed chrztem. Nie jest również konieczne wyznanie grzechów przy sakramencie namaszczenia chorych, o ile chory nie jest w stanie mówić, a pragnie pojednania z Bogiem.
Liturgiczne wspomnienie: Najświętsza Maryja Panna, Królowa Aniołów - odpust PorcjunkuliModlitwa na dziś: Litania do Królowej Aniołów Rozpocznij nowennę do św. Klary Kościół daje nam pięć podstawowych warunków, które należy spełnić, aby zagwarantować sobie skuteczność sakramentu pokuty i pojednania. Następujące po sobie warunki, prowadzą grzesznika drogą pojednania z Bogiem i Kościołem od uzmysłowienia sobie własnej grzeszności aż do naprawienia i zadośćuczynienia za uczynione winy. Rachunek sumienia. Żal za grzechy. Mocne postanowienie poprawy. Szczera spowiedź. Zadośćuczynienie. Tutaj znajdziesz modlitwy pokutne, przydadzą Ci się one przed jak i po spowiedzi. Stałe konfesjonały, czyli gdzie można się wyspowiadać poza godzinami nabożeństw, czasem nawet w środku nocy sakrament pokuty
zrobić jedno, konkretne, mocne i przemyślane postanowienie poprawy. po spowiedzi modlitwa dziękczynna i odprawienie zadanej pokuty. SPOWIEDŹ ŚWIĘTAW TYGODNIU. codziennie od 6.30 – 8.00 i od 18.00 – 19.00. W RAZIE WĄTPLIWOŚCI I TRUDNOŚCI MOŻNA SKORZYSTAĆ. z rozmowy z kapłanem w środy o 19.15 w kancelarii, w poradni od
Drukuj E-mail Pięć warunków sakramentu pojednania i pokuty sumienia – 2. żal za grzechy 3. mocne postanowienie poprawy 4. szczere wyznanie grzechów 5. zadośćuczynienie Bogu i bliźniemu Kiedy sprawowany jest ten sakrament? 15 minut przed każdą Mszą Świętą w I piątek miesiąca od – w innym terminie po uzgodnieniu z księdzem
Bóg Ojciec okazał swoje miłosierdzie przez Chrystusa, jednając z sobą wszystko, co jest na ziemi i co jest w niebie, przywracając pokój przez Jego krew przelaną na krzyżu. Tymi słowami zaczyna się Wprowadzenie ogólne do Rytuału Sakramentu Pokuty i Pojednania. Istotnie Syn Boży stał się człowiekiem przede wszystkim dlatego, żeby nas zbawić, a więc dzielić…
Grzech jest obrazą uczynioną Bogu i zerwaniem z Nim przyjaźni; zasadniczym celem więc pokuty jest rozpalenie w nas na nowo miłości Boga i sprowadzeniem nas do Niego w pełni. Grzesznik, który poruszony łaską miłosiernego Boga podejmuje ścieżkę pokuty, wraca do Ojca, który „ sam pierwszy nas umiłował” (1 J 4,19), do Chrystusa, który ofiarował się dla nas, i do Ducha Świętego, który w obfitości został na nas wylany. Jednak „przez niewytłumaczalną i miłosierną tajemnicę Bożej opatrzności ludzie zostali połączeni ze sobą ścisłym nadprzyrodzonym związkiem, na mocy którego grzech jednego człowieka sprowadza szkodę na wszystkich, a i wszystkim przynosi korzyść świętość jednego”. W ten sposób efektem pokuty jest pojednanie także z braćmi, którzy z powodu grzechu zawsze doznają krzywdy. Co więcej, nierzadko, ludzie łączą się w popełnianiu grzechu; słusznie zatem, żeby byli solidarni w odbywaniu pokuty. Uwolnieni w ten sposób od grzechu dzięki łasce Chrystusa będą mogli być w świecie, razem ze wszystkimi ludźmi dobrej woli, działać na rzecz sprawiedliwości i pokoju (z obrzędu pokuty). Dobra spowiedź Uczeń Chrystusa, który poruszony Duchem Świętym po popełnieniu grzechu zbliża się do sakramentu pokuty, musi przede wszystkim nawrócić swoje serce do Boga. To bliskie nawrócenie serca obejmuje: 1. Żal za grzechy (który jest „żalem i wzgardzeniem popełnionego grzechu z postanowieniem niegrzeszenia więcej”) i postanowienie nowego życia. 2. Spowiedź – częścią sakramentu pokuty jest wyznanie win, które pochodzi od prawdziwego poznania samego siebie i z żalu za popełnione grzechy. Spowiedź wymaga od pokutnika woli otwarcia serca przed Bożym sługą, a od sługi Bożego – sformułowania duchowej oceny. 3. Zadośćuczynienie – prawdziwa spowiedź staje się pełna i kompletna przy zadośćuczynieniu za popełnione winy, poprawie życia i naprawie wyrządzonych szkód. Dlatego kara powinna być prawdziwym lekiem na grzech i powinna przekształcić w jakiś sposób życie. 4. Rozgrzeszenie – grzesznikowi, który podczas spowiedzi sakramentalnej okazuje kapłanowi swoje nawrócenie, Bóg udziela swojego przebaczenia znakiem rozgrzeszenia. 5. Zobowiązanie nowego życia – owocem dobrej spowiedzi jest odnowione życie według Ewangelii i wciąż ożywiane miłością Boga, ponieważ „miłość zakrywa wiele grzechów” (1 P 4,8). Rachunek sumienia Słowo Boże oświeca sumienie, sprawia, że odkrywamy grzech i miłosierdzie Ojca. Poniższy schemat rozmyślań jest jedynie przewodnikiem. Każdy może go dostosować do własnych warunków. Będziesz miłował Pana, Boga twojego, z całego swego serca (Pwt 6,5). Czy moje życie jest zorientowane na Boga? Czy wierzę w Ojca, Syna i Ducha Świętego? Staram się poznać Biblię i naukę Kościoła? Czy współpracuję uczciwie z działającymi wspólnotami chrześcijańskimi? Czy moje świadectwo wiary jest spójne i nieustraszone? Czy modlę się przynajmniej rano i wieczorem? Mówię często o Bogu? Czy mam szacunek i miłość dla imienia Boga, Matki Bożej i Świętych? Czy czczę święto, uczestnicząc we mszy świętej? Czy nie pozwalam się za bardzo pochłonąć przez rzeczy (pieniądze, pracę, rozrywkę)? Przykazanie nowe daję wam, abyście się wzajemnie miłowali tak, jak Ja was umiłowałem (J 13,34). Czy w rodzinie (jako małżonek, rodzic, syn) przyczyniam się do dobra innych? Daję biednym, dzielę się dobrami, bronię uciskanych? Angażuję się we wspólnoty obywatelskie na rzecz pokoju, moralności, praworządności? Jako pracownik albo pracodawca jestem sprawiedliwy, uczciwy i solidarny? Sprawuję władzę czy słucham poleceń z lojalnością i szacunkiem? Czy nie rozpowszechniam kłamstw i oszczerstw? Czy nie nastawałem na życie, szacunek, integralność osoby ludzkiej? Czy nie kradłem i nie wyrządzałem szkód innym? Czy kiedy doznaję krzywdy, umiem przebaczać? Bądźcie więc wy doskonali, jak doskonały jest Ojciec wasz niebieski (Mt 5,48). Jakie jest nastawienie mojego życia w kontrolowaniu namiętności i panowaniu nad sobą? Jaki pożytek robię z czasu, z sił, z talentów? Czy akceptuję życiowe próby i cierpienia? Czy zachowuję w czystości moje ciało i moje myśli? Szanuję prawo moralne w życiu małżeńskim? Czy nie działam przeciwko sumieniu? Czy nie jestem może zgorszeniem dla innych? [modlitewnik] 0 0 głosów Oceń ten tekst!
XTYr. 403 232 307 245 449 355 82 204 479
sakrament pokuty i pojednania tekst
